بازگشت
دو سروده از ناهيد بشردوست
ناهيد بشردوست ناهيد بشردوست

ناهيد بشردوست در سال ١٣٥١ در شهر کابل در يک خانواده روشنفکر چشم بدنيا گشوده دروس ابتدائيه را در مکتب بى بى مهرو ، متوسطه را در ليسه آريانا وعالى را در دانشکده زمينشناسى دانشگاه کابل به پايان رسانيده است .

 او از صنف نهم به نوشتن شعر پرداخته، نخستين پارچه شعرش در جريده درفش جوانان چاپ و در مسابقه جای نخست را گرفت. ناهيد بشرودست به داستان نويسي در زمان حاکميت سياه طالبان که در چهار ديوار خانه زنداني بود پرداخته وتا کنون به نگارش داستان ادامه داده ،از آن ميان چند داستان دراز و يک مجموعه داستانهاى کوتاه و در کنار آن يک کتاب هم از پارچه هاى ادبى را آماده چاپ دارد .

او ازسال ١٣٦٥وقتى به کار ژورناليزم رو آورد ، تقريباَ باهمه نشريه ها همکارى داشته در ژانرهاى مختلف نوشته هاى چاپ کرده است.

 ناهيدبشردوست تاکنون چهار اثر  چاپى دارد :

(درجاده هاى غربت )مجموعه داستان هاى کوتاه است که داراى ١٨داستان بوده،همه در باره زنده گى زنان محروم جامعه ماست  .

(پيامبرمهر)مجموعه شعری او  است که در ٧١صفحه آذين چاپ بسته  است .

(خاطرات نگاه)مجموعه طرح هاى کوتاه ادبى است که ويژه جوانان مي باشد .

اين سه اثر در سال ١٣٨٣خورشيدی اقبال چاپ را يافته است .

(شبهاى پر ستاره) نام  مجموعه  شعری ديگر او است که در سال ١٣٨٥ چاپ شد .

 

گفتني است که ناهيد پس از سقوط حاکميت طالبان مدتي به صفت معاون مدير مسوول مجله ملالي کار مي کرد،و اکنون به صفت خبرنگار در آژانس خبررساني پژواک مصروف کار است .

 

 

این هم دو سروده از ناهيد بشردوست

 

لحظه خنديدن

گلهاى بوسه از لب تو چيدن  آمدم

غم را زچشمهاى تو دزديدن   آمدم

شادم که در هواى تو دارم گذرگهى

همچو نسيم بگرد تو پيچيدن    آمدم

در بستر خموشى چشمان عاشقت

 چون موج ميخروشم ورخشيدن آمدم

فکرى به جز خيال تو برسر نداشتم

درخلوتت چو نور درخشيدن آمدم

در حسرتم زگرمى چشمان  تو از آن

از بسترنگاه تو گلچيد ن آ مدم

اى دوست اى تمامى مهر و وفا و عشق

معبود من دو چشم تو بوسيدن آمدم

در خاطرم چو فصل بهاران دميده اى

باران عشق ـ به باغ تو باريدن آمدم                        

همچون بهار دميده نگاهت به مرز عشق

بر دامنت چو موج  خروشيدن  آمدم

ساقى بريز باده که هنگام  نيمه شب

شعر غم ام براى نيوشيدن آمدم                                                               

شبهاى بيشمار گريستم ز فرقت ات

اينک  براى  لحظه  خنديدن آمدم

                                                                  ١٣ \\١١\\ ١٣٨٤  

 

     

باز با گوشه نگاه مست

عشق بر من پيام شادى داد

لرزه بر جان من فگند و سپس

خرمن شوق دست يار ى داد

 

آمد او در ميان حاله نور

پر غرور وجوان وبى همتا

همه جا سبزه سر زد و رقصيد

گل ميخک ميان گلدان ها

 

سر کشيد آفتاب ز مشرق شوق

پياله زر شکست روى سحر

گل سورى شگفته شد به لبش

کوچ کرد غم زخانه بار دگر 

 

در بلور دو چشم مستش باز

 گل لبخند من شگوفان شد

مقدمش در هواى تشنه من

مثل گلخوشه هاى باران شد

 

خنده ها خوشه خوشه بار آورد

به درخت تن خزان من

پاک شد آئينه ز رنگ ريا

باز بر گشت شکوه و شان من

 

چشم او مهربانتر از خورشيد

گرمى بخشيد به طرح خانه من

قلب من اين سفينه باور

يافت انگيزه بهانه من

 

در خلوص نگاه روشن او 

نقش سبز بهار مىبينم                                                            

پس بر گشتنش به کلبه من

خانه ام لاله زار مى بينم

 

خنده کن مست شو بخوان و برقص

اى دل داغديده ام  ا مشب

که پس از سالهاى غصه و غم

آمده نور ديده ام امشب .

                                                    ١٣٨٤\\٤\\٢٢

                                                                         

 

 

 


September 9th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان